स्वीकारोक्ति
केही त विस्मृतिको धमिलो पोतिएर होला,
स्मृतिका भित्ताहरूमा
स्पष्ट छैन भविष्यको छवि
सधैँ हेर्ने गरेका हत्केलाका ऐनामा
सखारै झुल्केको हो घाम हिजोअस्तिजस्तै
क्षितिज उसैगरी लिपेका हुन् बिहानी लालिमाहरूले
जोर गौँथली सदाझैँ उडेका हुन् दलिनबाट
मेरै जिम्मामा छाडेर आफ्नो घर र बचेराहरू
जब उसैगरी उभियो आँगनछेउमा–
दुई दशकअघिको साइँला दर्जीको पुरानै उदास अनुहार
लेख्दालेख्दैको मेरो कविता
केही नबोली हिँड्यो सरासर ।
बेलाबेलामा अझै...