मानिसहरू जीवनयापन गर्न कुनै न कुनै व्यापारव्यवसाय वा वृत्ति अपनाउँछन् । बच्चाहरूलाई सानैदेखि पछि के बन्ने भनी प्रेरित गरिँदा पनि ठूलाबडाहरूबाट निर्देश हुन्छ : डाक्टर, इन्जिनीयर, शिक्षक वा यस्तै यस्तै भनी । यसरी खास पेशा रोजाइ वा प्राथमिकतामा पर्नुका विभिन्न आधार होलान् । आफूले चाहेजस्तो पेशा वा वृत्ति अपनाउन मानिसहरू शिक्षा, तालीम लिन मेहनत गर्छन् । आफ्ना सेवाग्राहीप्रति इमानदार रहेर आफ्नो पेशाधर्म निभाउँछन् । प्राय: पाका अभिभावक, वयस्क र विद्वान्हरू धर्मसंगत वा धर्मले उपयुक्त पेशा बच्चाले अपनाउन् भन्ने अभीष्ट राख्छन् । मूलत: पेशाव्यवसायबाट परिवारजन वा अरू कसैको अहित नहोस्, सबैको भलाई होस् भन्ने नै उनीहरूको अभीष्ट हुन्छ ।
कस्तो काम, पेशा वा व्यवसाय धर्मसंगत हुन्छ भन्ने कुरा हुर्किरहेका र असल जीवन बनाउन खोजिरहेका किशोरकिशोरीहरूका लागि विशेष महत्त्वको हुन्छ । कुनै हिसाबले अरू कसैको अहित नहुने व्यापारव्यवसाय नै सच्चा मान्नुपर्छ । सच्चा व्यवसायमा शुरूमा धेरै मेहनत गर्नुपर्ने भए पनि पछि फाइदा नै हुन्छ । यस्तो व्यवसायमा धोका र झुट हुँदैन, कसैलाई ठगिँदैन, कसैको अहित नहोस् भन्ने हेक्का राखिन्छ । नशालु पदार्थ जाँडरक्सी, सुर्ती, चुरोट, गाँजा, अफिम, चरेसजस्ता लागूपदार्थ आफू सेवन नगर्ने तर बेच्ने गर्नाले अरूलाई हानि हुन्छ । यस्ता वस्तुको सेवनले मानिस दिग्भ्रमित भई गलत बाटोमा लाग्न पुग्छ । मद्य, मांस, विषविषादि, अस्त्रशस्त्र, पशुपक्षी आदिको व्यापारव्यवसाय नीतिशास्त्रका दृष्टिले मैलो व्यवसाय हो । हरेक चिजबिजको उपयोग वा उपभोगका पछाडि राम्रो र नराम्रो लुकेको हुन्छ । उपर्युक्त चिजहरूले आमरूपमा मानिसको अहित हुने भएकाले यी पेशा धार्मिक रूपमा वर्जित गरिएका हुन् ।
त्यसो त हरेक पेशामा इमानदार र बेइमान मान्छे र राम्रा, नराम्रा पक्ष हुन्छन् । पेशा जेजस्तो भए पनि पेशालाई उचित अनुचित, दोषयुक्त वा निर्दोष भनी परख गर्ने आधार भनेको त्यस पेशाका व्यक्तिको अभिप्राय, मनोकांक्षा वा मनस्थिति हो भन्ने नै हो । डाँकू लुटेराले धनमाल लुट्न चक्कु प्रहार गरी मानिसको ज्यान लिन्छ । यदाकदा चिकित्साकर्ममा चक्कु प्रयोग गरी शल्यक्रिया गर्दा मानिसको मृत्यु पनि हुन सक्छ । ज्यान दुवैबाट गएको हो, तर त्यसमा अन्तर्निहित अभिप्रायमा आकाश जमीनको अन्तर हुन्छ ।
एउटामा प्राण हर्ने, अर्कोमा ज्यान बचाउने । भवितव्यले अन्यथा हुन गए पनि चिकित्सकले शल्यक्रिया गर्र्नु उसको धर्म हो, पाप होइन । त्यसो त डाक्टरी वा यस्तै अरू मर्यादित पेशामा पनि खराब नियत भएका पेशाकर्मी नहुने होइनन् । चिकित्साकर्मीको चेतनाले के भन्छ ? अरू मानिस स्वस्थ रहून् भन्ने छ कि बिरामी परेर आपूmलाई धेरै कमाइ होस् भन्ने छ ? चिकित्साजस्तो इज्जत गरिने पेशामा असंगत प्रवृत्ति हाबी हुँदै जाँदा यसको मर्यादा र इथिक्समै धक्का लाग्न सक्छ । मानिस कर्मले धार्मिक वा पापी हुने हो । पेशाकर्मीको कर्मबाट कुनै पनि पेशाको मर्यादा निक्र्योल भइरहेको देखिन्छ । यद्यपि, पेशाभन्दा पनि व्यक्तिको कर्मले नै उसको नियति निक्र्योल हुनेगर्छ । अरूलाई हानिनोक्सानी नहोस् भनेर ख्याल राख्ने, सकेसम्म अरूको कल्याण र फाइदाका हिसाबले काम गर्ने पेशाकर्मी नै मर्यादित र नीतिसंगत पेशाकर्मी हुन् ।
जीविका ठीक ढंगले चलाउन शिल्प, कला र पेशागत ज्ञान आवश्यक हुन्छ । आफ्नो रुचि, क्षमता र आवश्यकता आदिलाई ध्यानमा राखेर कुनै पेशाको शिल्पमा पारंगत हुने कोसिस गर्नुपर्छ । वर्तमानअनुसार कम्प्युटर, सफ्टवेयरलगायत तथ्यांक कला, अर्थशास्त्र, गणित, व्यवस्थापन र विज्ञानका कुरा आवश्यक हुन गएको छ ।
व्यापारव्यवसाय र बजार अर्थतन्त्रमा व्याप्त विसंगतिको स्थूल विश्लेषण गर्दै विपश्यनाचार्य सत्यनारायण गोयन्काज्यू गलत पहुँच र प्रवृत्ति स्पष्ट रूपमा औंल्याउनुहुन्छ । कुनै विपद्, अनिकाल, युद्ध वा महामारी भएर व्यापार व्यवसाय समस्यामा परी सामानको भाउ बढ्दा बजार सुध्रिएको र सामानको उत्पादन बढ्न गई मूल्य घट्न पुग्दा व्यापार चौपट भयो भन्नु अधार्मिक चेतना हो । यस्तो चेतनाले व्यापार व्यवसायलाई अकुशल बनाउँछ ।
मनोवृत्ति वा चित्तको चेतना दूषित भएमा राम्रोभन्दा राम्रो व्यवसाय पनि दूषित हुन जान्छ । धन कमाउनुमा दोष छैन, बरु यो जरुरी नै छ । गृहस्थले सकेसम्म पेशाले दिने सबभन्दा अधिक ऐश्वर्य, सम्पत्ति र धन कमाउने हो, संग्रह गर्ने नै हो । गृहत्यागी धनवान् र गृहपति धनविहीन वा कंगाल हुनु कल्याणकारी हुँदैन । यसले धर्मधारणमा कठिनाइ उत्पन्न हुन्छ । गृहस्थले जस्तै परिस्थितिमा पनि इमानदारी, मेहनत र पुरूषार्थले कमाउने प्रयास जारी राख्नुपर्छ । हरेक पेशामा कमाउनु आफ्ना लागि मात्र नभई समाजको हितका लागि पनि हो भन्ने भावना हुनुपर्छ ।
लेखक विपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठान धरानका मानसिक रोग विभागीय प्रमुख हुन् ।
शिक्षा मामिलामा दलहरू इमानदार देखिएनन् । घोषणापत्रमा असम्भव वाचाको थुप्रो छ । 'एक विद्यालय एक दलित शिक्षक', 'विश्वविद्यालय राजनीतिक हस्तक्षेप मुक्त बनाउने' र 'सबैका लागि गुणस्तरीय शिक्षा' यसका केही उदाहरण हुन् ।
नारायणमान विजुक्छेँ ‘रोहित’ शिक्षक सेवामा लाग्दा इमान्दारीपूर्वक लागे । उनले जुनजुन स्कुलमा पढाए, उनी एउटा इमानदार शिक्षकका रूपमा दरिएका थिए । उनी घरमा आएका विद्यार्थीलाई निःशुल्क पढाउने गर्थे । उनी शिक्षा सेवालाई जीवनको एउटा उपलब्धि ठान्थे । यति हुदाहुदै पनि उनी केटीहरूलाई चाहिँ ट्युसन पढाउन मान्दैनथे । केटीहरूलाई पढाउँदा प्रेम पनि पर्न सक्ला; प्रेम पर्यो भने बिहे गर्नुपर्ला र बिहे भयो भने राजनीतिमा लाग्न नपाइएला भन्ने डरले उनी केटीहरूसँग टाढाटाढै हुन्थे । वास्तवमा आफ्नो वैयक्तिक स्
नगरपालिका तथा महानगरपालिकाका प्रमुख अर्थात् मेयरले आफूले पाएको अधिकार प्रयोग गरी पालिकाको मुहार फेर्नुपर्ने हो । संवैधानिक अधिकार सम्पन्न मेयरले किन काम गर्न सकेनन् ? केही कमजोरी पक्कै छ । जनताले तिरेको करबाट शक्तिसम्पन्न बनेका तर जनताका लागि काम गर्न नसक्ने व्यक्तिको विकल्प अब खोज्नुपर्छ ।
जनतालाई दु:खी बनाउने पहिलो कारण हो– झूटा आश्वासन र वाचा । मेयरसँग झूटा आश्वासनभन्दा पनि आफ्ना रणनीति कार्यान्वयन गर्ने स्पष्ट दृष्टिकोणसहितको खाका हुनुपर्छ । मेयर पालिकाको कार्यकारी प्रमुख हो र उसले आफ्नो अधिकार प्रयोग गरेर अनुभवी, युवायुवती, महिला–पुरूष, जातजाति विभिन्न पेशा व्यवसाय गरेकालाई जोड्न सक्नुपर्छ र पालिकालाई नमूना बनाउन सक्नुपर्छ ।
नागरिकका प्रत्यक्ष सरोकारको कामबाहेकका क्षेत्रमा खर्च गर्नु जनताबाट संकलित करको अपचलन हो । यो विषयलाई गम्भीरतापूर्वक नलिने नगरप्रमुख तटस्थ, इमानदार र कार्य क्षमताले भरिपूर्ण मान्न सकिँदैन । नागरिकको स्वास्थ्यमा सकारात्मक प्रभाव पार्ने स्वास्थ्य नीतिहरू कार्यान्वयन र व्यवस्थापन गर्न जिम्मेवार अधिकारीहरू र एजेन्सीहरूको ध्यान खिच्न सक्नुपर्छ । स्वास्थ्य नीति निर्माणका लागि जनस्वास्थ्यविज्ञलाई यथार्थपरक अनुसन्धान र मूल्यांकन गर्न उत्प्रेरित गर्न र त्यसअनुरूपको रायलाई कार्यान्वयन गर्न तदारुकता देखाउन सक्नुपर्छ ।
भूमण्डलीकृत समयमा सन्तुलित शिक्षा दिन नसक्दा विद्यार्थीको भविष्य त डामाडोल हुन्छ नै देशले पनि गुणस्तरीय जनशक्ति पाउँदैन । संविधानले विद्यालय खोल्नेदेखि पाठ्यपुस्तक बनाउनसम्मका अधिकार पालिकालाई सुम्पिएको छ । तर, शिक्षाक्षेत्रप्रति जनप्रतिनिधिको उदासीनता स्पष्टै देखिन्छ । जबसम्म गम्भीर भएर शैक्षिक गुणस्तर सुधारमा जनप्रतिनिधि लाग्दैनन् तबसम्म बेरोजगार शिक्षित जनशक्तिबाहेक अरू केही निस्किँदैन । न उसले विश्व बजारसँग प्रतिस्पर्धा गर्न सक्छ, न देशमै उद्योग खोलेर रोजगारी सृजना गर्न सक्छ ।
संविधानले पालिकालाई उत्पादन वृद्धि, रोजगारी सृजना, न्यायपूर्ण वितरणका जिम्मेवारी पनि सुम्पिएको छ । एउटा सक्षम मेयरले स्वरोजगार र साना तथा मझौला व्यवसायको उत्थानका लागि विभिन्न रचनात्मक प्रक्रियाबाट आफ्नो क्षमता प्रदर्शन गर्न सक्छ । स्थानीय लगानीकर्ताको समूह खडा गरी व्यवसायमा लगानी बढाउन सक्छ । जानेकाले सिकाउने र सिकेकाले नेपालभर छरिएर व्यवसाय चलाउने तथा घरेलु सामान, कृषि उत्पादन र बजार प्रवर्द्धन गर्ने उपाय निकाल्न सक्छन् । मेयरले शहरको साहित्यिक/पौराणिक, पुरातात्त्विक सम्पदा र ऐतिहासिक धरोहर, जात्रा, गुठी, नाच, पर्व आदिलाई जोगाउनु आफ्नो कर्तव्य ठान्नु पर्दछ ।
मेयरले तत्काल गर्न सक्ने काम
प्राय: नेताहरूको साझा समस्या हो, वाचा गर्ने तर काम पूरा नगर्ने । ५ वर्षको कार्यकालमा जननिर्वाचित प्रतिनिधिमा पनि यो समस्या दोहोरियो । काठमाडौंका मेयरको मोनोरेलको सपनालाई उदाहरणका रूपमा लिन सकिन्छ । सबैभन्दा पहिले मेयरले कार्यान्वयन नै हुन नसक्ने आश्वासन दिन बन्द गर्नुपर्छ ।
पालिकाको काममा अलमल नहुने गरी आफ्ना कार्ययोजना नागरिकसामु खुलस्त पार्दै उल्टो दिशामा गइरहेका नीतिनियमलाई ट्र्याकमा ल्याउने काम गर्नुपर्छ । ठूला निर्णय पारदर्शी बनाउनुपर्छ । दलको दबाबमा दलनिकट व्यक्ति, संस्थालाई शीर्षक मिलाई खर्च दिएर करको दुरुपयोग गर्ने तरीका बन्द गर्नुपर्छ । विकास बजेट उपयुक्त तबरले खर्चिन सक्ने प्रणालीको विकास गर्न सकिन्छ । करको दायरा बढाउने र करको दर घटाउने उपाय खोज्नुपर्छ । साथै, समयमै बजेट खर्चको फछ्र्योट र पारदर्शिता बढाउँदै लैजानुपर्छ, विद्युतीय प्रणालीमा व्यापकता ल्याउन सकिन्छ ।
फोहोर व्यवस्थापनका संरचना निर्माणको थालनी गर्दै, सडक, बत्ती र ढलको अवस्थाको घुम्ती टोलीमार्फत निरीक्षण गरेर आवश्यकता अनुरूप मर्मतसम्भार गर्न सकिन्छ । सडक, विद्युत् र खानेपानीसम्बन्धी काम गर्दा अन्तरमन्त्रालय समन्वय नभएको देखिन्छ । यसका लागि सम्बद्ध मन्त्रालयको योजनासँग समन्वय गरी काममा हुँदा व्यवधान हटाउन सहज हुन्छ ।
अनुगमन समिति बनाएर मापदण्डविपरीतका गतिविधि नियन्त्रण गर्नुपर्छ । यसरी निर्माण मापदण्ड, घरभाडा, मासु/खाद्य पदार्थ, जनसुरक्षा, यातायातलगायतमा देखिएका समस्या हटाउन सकिन्छ । सडक चौपायाको व्यवस्थापन गर्न मेयरले कान्जी हाउस सञ्चालन, भ्याक्सिन र वन्ध्याकरण र विज्ञद्वारा दिइएका योजनालाई कार्यान्वयनमा लैजानुपर्छ ।
वैदेशिक रोजगारीको विकल्प देशभित्रै निकाल्ने न्यूनतम सुविधा भएको स्टार्ट अप सपोर्ट सेन्टर बनाउँदै कृषि, सेवाक्षेत्र, निर्माणक्षेत्र, कम्प्युटर सफ्टवेयर र अन्य स्वरोजगारका साना तथा मझौला उद्योगहरूमार्फत युवाका लागि रोजगारीको अवसर खोज्न सकिन्छ ।
पुराताŒिवक महŒवलाई बिगार्ने गरी कुनै पनि संरचना नबनाउने संकल्प प्रस्ताव पारित गर्ने र ‘पब्लिक अडिट’ र आवाज सम्मान गरिने प्रणालीको संरचना तयार गरी प्रयोगमा ल्याउन सकिन्छ । ज्ञान व्यवस्थापनको विधा प्रयोग गरी लोपोन्मुख भाषा, साहित्य, लोकसंस्कृति, हस्तकलाका ज्ञान आदिलाई जीवन्त बनाउन प्रयास गर्नुपर्छ । हप अन हप अफ बस सेवा, महिला र विद्यार्थीका लागि ‘गुलाबी बस सेवा’, मध्यम वर्गका लागि नक्सा पास गरिएका बस्ने घरको नक्साका नमूना छानेर नि:शुल्क उपलब्ध गराउन सकिन्छ ।
पार्किङको समस्या दिनप्रतिदिन बढ्दै गएको छ । पार्किङस्थल बढाउन ठाउँठाउँमा भर्टिकल पार्किङ टावरहरू स्थापित गर्न सकिन्छ । शहरको भित्री क्षेत्रमा सकेसम्म पैदल यात्रा र यातायात पार्किङ र विशेष पासको व्यवस्था गर्न सकिन्छ ।
आफ्नै सभा–हल प्रयोगमा ल्याउने, डिजिटल प्रविधियुक्त विश्वस्तरको सुविधा सम्पन्न एकै पटकमा धेरै समूह छलफल गर्न सकिने गरी बनाउने/थप्ने तर पाँचतारे होटेलमा हुने गरेका खर्चिला सभासम्मेलन रोक्ने गरेर स्रोतको सही परिचालन गर्न सकिन्छ ।
५ वर्षभित्र गर्न सकिने काम
शिक्षाको गुणस्तरमा व्यापक सुधार गर्न शिक्षक, पुस्तक, व्यावहारिक ज्ञान र पूर्वाधार सबैमा एकैपटक ध्यान दिने र कम्तीमा १० ओटा माध्यमिक विद्यालय छानेर नमूना स्कूल बनाउन सकिन्छ । शैक्षिक योग्यता, विज्ञता र अनुभवका आधारमा एउटा कामकाजी परियोजना बनाई रूपान्तरणको प्रक्रिया अघि बढाउन सकिन्छ ।
पहिलो वर्ष वारुण यन्त्रहरू कम्तीमा चार ठाउँमा र ५ वर्षसम्ममा १० ठाउँमा पुर्याउने, जमीनमुनि पानी रिचार्ज गर्ने र वर्षायामको पानी संकलन गर्ने, यससम्बन्धी विज्ञ पहिचान गरी काम अघि बढाउने, मासिन पुगेका सबै ऐतिहासिक संरचनालाई जस्ताको तस्तै पुन:स्थापना गर्ने काम गर्न सकिन्छ ।
लेखक नेपाल स्वीस च्याम्बर अफ कमर्श एण्ड इन्डष्ट्रीका उपाध्यक्ष हुन् ।
