अल्झिएको सम्बन्ध (कथा)

‘के हो आज त एउटै मेसेज गर्ने पनि समय भएन ? दिनभरि आमाछोरा भएर मेरै कुरा काटेर त बसेका होलाऊ नि ! अब अफिस छुट्टी हुने बेला भयो तर त्यो तिमीहरूको घरमा आउनु नै मन छैन ।’ मोबाइलमा मेसेज आउँछ कुसुमको । ‘‘आमा, म एकछिन बाहिर गएर आउँछु । छोरी कोठामा एक्लै छे । कुसुमले सोधिन् भने भर्खर भयो निक्लेको भनिदिनु ।’’ भनेर निस्किदिन्छु । बाटाभरि फूलहरूको बास्ना नाकमा पस्छन् । हरिया, पहेँला र अरू धेरै रङका फूलहरू । एकक्षण रोकिन्छु र हेर्छु । माहुरीहरू एकएक गरेर छानी छानी फूलहरूबाट रस चुस्नमा व्यस्त हुन्छन् । हावामा एक प्रकारको सुगन्ध व्याप्त छ । तर त्यसले मलाई केही असर गर्दैन । होइन म त डिप्रेसनमा गएछु पो क्या हो ? आफ्नो प्रश्न आफैँलाई अचम्म लाग्छ । अहिल्यै म डिप्रेसनमा गइहाल्नुपर्ने कारण नै छ के ? घर व्यवहारको, स्वास्नीको, बच्चाको पिरले लाछीलाई, नामर्दलाई लगार्छ । बाटोमा एउटी बौलाही भएजतिको गाली गर्दै नाङ्गै दौडिराखेकी हुन्छे । यसलाई पनि विगत लामो समयदेखि यही टोलमा यसरी नै हिँडेको देखिरहेको छु । कस्तो वितृष्णाले भरिएको साँझ ! एउटा अँध्या