विलासी गुरुकी निरीह चेली

फर्कने बेलामा बाटोभरि यही कुरा गर्दैगर्दा लिनाले बल्ल बुझिन् र मनमनै भनिन्, ‘ए त्यसैले पो रहेछ उमा यो सरको क्लासमा बेन्च छेउमा बस्न नमान्ने। अब ट्युसन बीचैमा छोड्न पनि मिलेन। घरमा के भन्ने। भइहाल्यो, प्रभाले भनेझैं केही दिन हो, त्यसपछि त यो सरसँग पढ्नै पर...

सम्बन्धित सामग्री

विलासी गुरुकी निरीह चेली

फर्कने बेलामा बाटोभरि यही कुरा गर्दैगर्दा लिनाले बल्ल बुझिन् र मनमनै भनिन्, ‘ए त्यसैले पो रहेछ उमा यो सरको क्लासमा बेन्च छेउमा बस्न नमान्ने। अब ट्युसन बीचैमा छोड्न पनि मिलेन। घरमा के भन्ने। भइहाल्यो, प्रभाले भनेझैं केही दिन हो, त्यसपछि त यो सरसँग पढ्नै परेन।’

विलासी गुरुकी निरीह चेली

फर्कने बेलामा बाटोभरि यही कुरा गर्दैगर्दा लिनाले बल्ल बुझिन् र मनमनै भनिन्, ‘ए त्यसैले पो रहेछ उमा यो सरको क्लासमा बेन्च छेउमा बस्न नमान्ने। अब ट्युसन बीचैमा छोड्न पनि मिलेन। घरमा के भन्ने। भइहाल्यो, प्रभाले भनेझैं केही दिन हो, त्यसपछि त यो सरसँग पढ्नै परेन।’

कालचक्र

दीपकराज सापकोटा पार्थ क्लान्त छन्,  छैन गाण्डिव उठाउने पाखुरीमा कुनै बल निरीह छन् चेली (अस्मिता) र धन आँखै अगाडि लुटिँदा व्यथित छन् महाभारतको नायकी लाचारिमा बदलिँदा । अहो ! म इन्द्रपुत्र परन्तु, दिग्विजयी अधर्म र असत्य मेरा सामु कायल परास्त जहाँ म खडा त्यहि नै केन्द्र, त्यही नै केन्द्रित समय ।  उद्धार गर्न आएको बचेका प्रिय यदुवंशी महिला, केटाकेटी...