कविताःआमाको सेतो साडी

न झुल्किदै घाम अगावै आमा त्यो डाँडामा झुल्किएकी हुन्छिन् एक मुठी भटमासले आधि रात सम्म पेट धानेर पिठ्युमा गरीबीको डोकोले थिचेपछि उज्यालोमा कहिल्यै छोराछोरीको अनुहार देख्न पाइनन् । समयले कैयौलार्इ ठगेपनि मेरी आमाको सिन्दुर पोते उसैदिन लुटेको थियो जुन दिन मेरा बा देश मुक्तिको लागि घर छाडेका थिए अचेल बेगले आँगनका डिलबाट हुइकिएका पँजेरोहरुले मेरी आमाको सपना उडाएका छन् धर्तीसँगै,आमाका मनहरु हल्लाएका छन् । यो देशले मुक्तिको स्वास फेरि पनि मेरी …